‘Olmak için çalışmak isterdim’ dedi
‘Var olmak için uğraşmak istemiyorum.’
Kalbimi bulma savaşına emrinde donanmasıyla öfke geldi
Ruhumu bana yabancı olanın özgürlüğünde boğmak istemiyorum.
İnsan aynada gördüğünü dahi bilemezken kendi
Portremi o vahşetli yansımanın gölgesiyle çizmeyi bilmiyorum.
Neden böyleydi bu hayatın bana öğretilen düsturu
Ya zalim olacaksın ya mazlum, bu muydu şu vaktin tek oluru?
Oysa taşımaya ömrü yetmezdi insanın, bu seçenek denen şeyin bolluğunu,
Umut olsak insan yüreğine ve bunu yaparken yakmasak bize verilen onuru?
Feda etmeye gelince ‘vakit’ten bahsedebilmekti asıl olan, kendinden değil,
İnsanoğluna olur mu hakikaten demek her fikrin önünde eğil,
Var olmak nasılsa her insana nasip değil!
İsyanım var ruhumun gerçek olmayan sınırlarına
Ya tam kavuşacağım kendi zamanıma ya da gitmeyeceğim başkasının yarınlarına
Biz nasıl ve neden esir olduk asırlarca, şu insan denen canlının akıllarına
Madem kendimize ait fikrimiz olmayacaktı ne iş düşüyordu yüzümüzün arkasına!
Nasıl olduysa kapıldım yok olduğumun hissine, cebimde varlığımın kanıtı kimliğimle
Yalvarırım bana baktığında bir ayna görme, görmeyi bekleme!
Geçmek istemem şu düzenin içinde yankının yerine
Baka baka demek isterim gözlerinin içine:
‘Olmak için çalışmak isterdim’ dedi
‘Var olmak için uğraşmak istemiyorum.’
Yorum yaz