Var Olmanın Mücadelesi ‘2’

‘Olmak için çalışmak isterdim’ dedi

‘Var olmak için uğraşmak istemiyorum.’

Kalbimi bulma savaşına emrinde donanmasıyla öfke geldi

Ruhumu bana yabancı olanın özgürlüğünde boğmak istemiyorum.

İnsan aynada gördüğünü dahi bilemezken kendi

Portremi o vahşetli yansımanın gölgesiyle çizmeyi bilmiyorum.

Neden böyleydi bu hayatın bana öğretilen düsturu

Ya zalim olacaksın ya mazlum, bu muydu şu vaktin tek oluru?

Oysa taşımaya ömrü yetmezdi insanın, bu seçenek denen şeyin bolluğunu,

Umut olsak insan yüreğine ve bunu yaparken yakmasak bize verilen onuru?

Feda etmeye gelince ‘vakit’ten bahsedebilmekti asıl olan, kendinden değil,

İnsanoğluna olur mu hakikaten demek her fikrin önünde eğil,

Var olmak nasılsa her insana nasip değil!

İsyanım var ruhumun gerçek olmayan sınırlarına

Ya tam kavuşacağım kendi zamanıma ya da gitmeyeceğim başkasının yarınlarına

Biz nasıl ve neden esir olduk asırlarca, şu insan denen canlının akıllarına

Madem kendimize ait fikrimiz olmayacaktı ne iş düşüyordu yüzümüzün arkasına!

Nasıl olduysa kapıldım yok olduğumun hissine, cebimde varlığımın kanıtı kimliğimle

Yalvarırım bana baktığında bir ayna görme, görmeyi bekleme!

Geçmek istemem şu düzenin içinde yankının yerine

Baka baka demek isterim gözlerinin içine:

‘Olmak için çalışmak isterdim’ dedi

‘Var olmak için uğraşmak istemiyorum.’