Ankara

Ankara, yine yalnız gecelerim

Gözyaşını yudum yudum, yüreğime akıttığım düşlerim

Gelir diye saatlerce sevgiliyi beklediğim

Özlem, aşk, hasret uğruna kalem bitirdiğim gecelerim

Sen de vefasız çıktın be Ankara!

Hani en güzel gerçeklerde ve uçsuz bucaksız düşlerde

Yaşayacaktık en güzel yarınları!

Uzatsam yıldızlara değecekti ellerim,

Belki de gökkuşağı avuçlarımda yedi rengini açacaktı.

Bahçemizdeki güller de açmaz oldu artık!

Bana mı küstü, yoksa vefasızlığına mı Ankara?

Kimbilir, kaçıncı yanılmadır böyle gidiyor.

Tam tutacağım bir an hayallerimi ve umudumu

Bir kuş misali elimden uçup gidiyor.

Bu şehrin soğuk ve ayaz gecelerinde

Kimsesizliği ve yalnızlığı dokudum ilmek ilmek

Hüzne ve acıya aldırmadan, yarınları düşleyerek

En güzel gül bahçesinde gezindim, kırgın ve düş yorgunu kalbimle.

Geriye kalan bir sisli hatıralar yığını

Düşledikçe, özledikçe gözümde perdelenen ayrılıklar!

Anısı kalan düşlerin acısı da kalırmış.

Bir tortu yığını kalbimdeki acılar, serzenişler

Bir bıçak yarasının acısındaki gizde değil

Bir kalp ağrısının, en derinindeki sızı Ankara!